Ofiarowanie Pańskie
Ofiarowanie Pańskie jest świętem katolickim obchodzonym niezmiennie 2 lutego, 40 dni po Bożym Narodzeniu [1]. Nie znajduje się na liście świąt nakazanych [3]. Kończy tradycyjny okres obchodów związanych z tajemnicą Narodzenia Pańskiego [1]. Jest to dzień, którego obchody mają upamiętniać ofiarowanie Jezusa w świątyni przez Maryję i Józefa czterdzieści dni po jego narodzeniu. Tradycja ta zrodziła się w nawiązaniu do biblijnej plagi egipskiej zesłanej przez Boga, gdzie ocaleni zostali tylko pierworodni synowie żydowscy. Wierzono, że fakt ten oznacza ich przynależność do Stwórcy, stąd przynoszono dzieci do świątyni i składano na ręce kapłana. Następnie należało wykupić niemowlę za symboliczną kwotę.
Ofiarowanie Pańskie nazywane jest także świętem Matki Boskiej Gromnicznej. Nawiązuje to do słów starca Symeona, który wziął na ręce małego Jezusa i nazwał go Światłem – na chwałę i oświecenie ludu. Uważa się, że to właśnie Maryja sprowadziła to Światło na ziemię i ochrania nim wiernych. Stąd też zwyczaj stawiania świec gromnicznych w oknach w trakcie burzy, gdy mieszkańcy bali się wybuchu pożaru. Świeca miała chronić przed piorunami, inaczej gromami, skąd wywodzi się jej nazwa.
Powiązanie Ofiarowania Pańskiego z postacią Maryi wynika także ze wspomnienia jej oczyszczenia w dniu złożenia Jezusa w świątyni. Była to tradycja polegająca na złożeniu ofiary z baranka lub mniejszego zwierzęcia przez matkę dziecka.
Święto Ofiarowania Pańskiego jest jednym z najstarszych świąt katolickich. Istnieją zapiski pochodzące już z IV wieku, świadczące o procesjach ze świecami, którymi wierni upamiętniali złożenie Jezusa w świątyni. Niegdyś święto Matki Bożej Gromnicznej było obchodzone bardziej uroczyście, istniała tradycja poszczenia w wieczór poprzedzający 2 lutego [1,2].
Papież Jan Paweł II ustanowił 2 lutego również Dniem Życia Konsekrowanego, interpretując złożenie pierworodnego syna w świątyni, jako całkowite powierzenie Bogu również wszystkich konsekrowanych [1].